ดาบอังกฤษกับดาบสไตล์อิตาลี สมัยพระนางเจ้าอลิซาเบธ หรือ ประมาณ ศตวรรษที่ 16 ผู้ที่จะสามารถเปิดโรงเรียนฟันดาบในลอนดอนได้จะต้องเป็นนักดาบระดับครูดาบ(Provost) และ ปรมาจารย์ดาบ (Master) เท่านั้น  โรงเรียนฟันดาบยุคใหม่นี้แตกต่างไปจากยุคเก่า คือ ดาบที่ใช้กลับมีปลายทู่ เพื่อกันไม่ให้เกิดการบาดเจ็บขณะฝึกฟันดาบ ซึ่งการฟันดาบแบบใหม่นี้สามารถดึงดูดให้คนไปเล่นฟันดาบแบบนี้มากขึ้น การเล่นฟันดาบในสมัยนั้นนิยมเล่นกันบนแท่นหรือที่เรียกว่า ปริสต ที่วางอยู่ในสนามหญ้าหน้าโรงแรม หรือในโรงละครที่อยู่ทางตอนเหนือและใต้ของกรุงลอนดอน ในยุคนั้น มีปริสตที่ใช้สำหรับเล่นฟันดาบในกรุงลอนดอนสูงถึง 150 ปริสตทีเดียว (1540-1598)  แม้ว่าการฟันดาบเป็นที่นิยมมากของชาวลอนดอนแต่การฟันดาบยังไม่จัดว่าเป็นกีฬาของชนชั้นสูงเท่าใดนัก ซึ่งแน่นอนนักดาบที่มีฝีมือส่วนใหญ่เป็นชนชั้นล่าง ครูดาบและปรมาจารย์ดาบจำนวน 78 นายในสมัยนั้นไม่เคยมีผู้ใดเลยที่ได้รับการจารึกชื่อในสถานที่สาธารณะ  ไม่นานนักการกีฬาฟันดาบสมัยใหม่ก็เป็นที่นิยมสูงมากจนการฝึกฟันดาบจริงในกรมทหารกลับได้รับความนิยมลดลงเรื่อยๆ แม้ในสังคมชั้นสูงก็เริ่มมีฉากฟันดาบในโรงละครด้วย

ในระหว่างปี1580 เทคนิคการฟันดาบเชิงรุกจากอิตาลี ซึ่งใช้ปลายดาบแหลมและใช้การแทงเป็นหลักได้แพร่หลายในชนชั้นขุนนางอังกฤษ ในขณะที่ชนชั้นล่างก็ยังคงใช้การฟันดาบดั่งเดิมอยู่ ดาบของอังกฤษสมัยนั้นมีขนาดใหญ่มากเมื่อเปรียบเทียบกับดาบของอิตาลี น้ำหนักของดาบของอังกฤษหนักมากกว่า 3 ปอนด์ ซึ่งต้องใช้ความแข็งแรงค่อนข้างมากแต่มิได้เน้นในเรื่องความว่องไว อันผิดไปจากดาบของอิตาลีที่เน้นความว่องไวมากกว่าความแข็งแรง นักดาบของอังกฤษต้องได้รับการฝึกดาบหลายรูปแบบมาก โดยเฉพาะการฝึกดาบสองมือ  อย่างไรก็ตามชนชั้นสูงมักไม่ค่อยเข้าเรียนในโรงเรียนดาบของอังกฤษเท่าใดนัก แต่มักไปเล่าเรียนในสำนักดาบอิตาลีแทน ก่อนหน้าพระนางเจ้าอลิซาเบธการเปิดโรงเรียนฟันดาบถือว่าผิดกฎหมาย พระเจ้าเอ็ดเวิรดได้สั่งปิดโรงเรียนฟันดาบทั้งหมดเนื่องจากมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการซ่องสุมกำลังของบรรดาครูดาบ ซึ่งต่อมาอีกสามศตวรรษที่พระนางเจ้าอลิซาเบธอนุมัติให้เปิดโรงเรียนเรียนดาบได้อย่างเป็นทางการ  สไตล์ฟันดาบแบบอิตาลีในอังกฤษได้รับความนิยมเพิ่มมากขึ้นและมีท่าทีว่าอยากจะแยกตัวออกไปจากสมาคมฟันดาบสมัครเล่นของอังกฤษ ด้วยความนิยมของมันทำให้การฝึกดาบแบบอิตาลีกลายเป็นส่วนหนึ่งของกีฬาแห่งสุภาพบุรษ ยิ่งไปกว่านั้น กีฬาฟันดาบสไตล์อิตาลียังเป็นวิธีการหนึ่งในการใช้ดวลกันเพื่อปกป้องชื่อเสียงเมื่อเกิดข้อขัดแย้ง

ในปี 1586 ครูดาบอิตาลีมาเปิดโรงเรียนฟันดาบในลอนดอนหลายโรงเรียน ครูดาบบางคนรับค่าสอนฟันดาบสูงมากถึง 100 ปอนด์สำหรับการฝึกสอน ซึ่งก็เป็นที่นิยมเรียนมากในสังคมชั้นสูงของอังกฤษ ฝ่ายผู้นิยมดาบแบบของอังกฤษได้ต่อต้านการใช้ดาบแบบของอิตาลีในการดวลดาบโดยกล่าวหาว่าดาบแบบอิตาลีทำให้ผู้พลาดท่าในการดวลดาบมีแผลที่เป็นรูลึกส่งผลให้เลือดของเขาไหลออกจากตัวโดยไม่หยุด ในขณะที่ผู้ที่สนับสนุนดาบอิตาลีกล่าวว่าดาบแบบของอังกฤษเป็นดาบที่ไม่มีอานุภาพในการรบจริง แต่เป็นดาบที่ใช้เพื่อการทะเลาะวิวาทหรือในการแสดงเท่านั้น  อย่างไรก็ดีการฟันดาบในแบบของอิตาลีไม่ได้รับความนิยมในการแสดงมากนักเนื่องจากการแทงนั้นเร็วมากทำให้ดูยากกว่าการฟันดาบในสไตล์อังกฤษที่ช้ากว่าและนิยมการฟันมากกว่าการแทง  แต่การฟันดาบสไตล์อิตาลีกลับได้รับความนิยมมากในการดวลดาบ

การตั้งโรงเรียนดาบ  ในปี 1586 โรงเรียนดาบสไตล์อิตาลีในลอนดอนมีมากถึงแปดโรง การจัดลำดับชั้นของนักดาบถือว่ามีความสำคัญมาก นักดาบที่ต้องการเลื่อนชั้นเป็นครูดาบจะต้องผ่านการทดสอบลงดวลดาบกับนักดาบระดับเดียวกันอย่างน้อยหกนาย ก่อนที่สำนักดาบจะรับเข้าในสำนักดาบเพื่อรับการสอนเพิ่มระดับ นักดาบที่ได้รับการคัดเลือกจะได้รับการฝึกจากปรมาจาย์ดาบอย่างใกล้ชิดจนกระทั่งพร้อม เขาก็จะทำหนักสือถึงสมาคมดาบ  เพื่อแจ้งให้ผู้ท้าทายภายในรัศมีกรุงลอนดอนทำการแข่งขันด้วย โดยผู้เสนอท้าทายระดับผู้ฝึกจะต้องรอการรับคำท้าทายจากนักดาบระดับผู้ฝึกอย่iางน้อย 2 สัปดาห์ และระดับครูดาบต้องรอรับคำท้าจากระดับครูดาบด้วยกันอย่างน้อย 4 สัปดาห์  ส่วนระดับปรจารย์ดาบต้องรอรับคำท้าจากปรมาจาย์ดาบ 8 สัปดาห์ ตามลำดับ  การแข่งขันทุกระดับจะกระทำกันท่ามกลางคณะปรมาจารย์ดาบ นักดาบระดับผู้ฝึกจะสามารถเข้ารับการสอบเป็นครูดาบจะต้องรออย่างน้อย 7 ปี และรออีก 7 ปี เพื่อสอบเป็นปรมาจารย์ดาบตามลำดับ ทั้งนี้นักดาบที่รับคำท้าแล้ว ผู้ที่ท้าจะต้องผ่านนักดาบพวกนี้ไปให้ได้มิฉะนั้นแล้วเขาก็จะไม่ผ่านการเลื่อนระดับ